Het CO₂-doel van 90% voor 2040: een destructieve kruistocht van controle, belastingen en autoritaire hypocrisie

Een utopisch doel dat ontaardt in een autoritaire nachtmerrie

De Europese Unie toont opnieuw haar autoritaire ambities onder het mom van milieubescherming. Het nieuwste doel, een 90% vermindering van de CO₂-uitstoot tegen 2040 ten opzichte van 1990, is niets minder dan een politieke kruistocht die gewone Europeanen in armoede stort, vrijheden beperkt en een permanente afhankelijkheid van de staat creëert. Hoge EU-functionarissen presenteren dit als een morele noodzaak om een “klimaatramp” te voorkomen, maar in werkelijkheid is het een diep gebrekkige en gevaarlijke agenda, gebaseerd op ideologische fanatisme in plaats van wetenschappelijke consensus.

De werkelijke gevolgen worden niet gevoeld door de heersende elite, maar door gewone burgers, kleine ondernemers, boeren en gezinnen die hun energierekening zien stijgen, hun mobiliteit beperkt wordt en hun levensonderhoud vernietigd wordt. Ondertussen worden de mensen die deze maatregelen doorvoeren, politici, investeerders in groene energie en globalistische NGO’s, rijker en machtiger. Dit is geen milieubescherming. Dit is staatscontrole, herverdeling van rijkdom en zelfverrijking van de elite, allemaal verpakt in groene propaganda.

De menselijke tol van een onmogelijk doel

Europese burgers als doelwit, niet de echte vervuilers

Het plan van de EU negeert het wereldwijde plaatje. China alleen al stoot meer dan 30% van de wereldwijde CO₂-uitstoot uit, terwijl het aandeel van de EU minder dan 7% is (Global Carbon Budget 2023, Friedlingstein et al.). In plaats van druk uit te oefenen op China of India om hun uitstoot te verminderen, dwingt de EU haar eigen bevolking om hun levensstandaard op te offeren.

Gewone Europeanen worden geconfronteerd met:

• Stijgende energiekosten, veroorzaakt door het gedwongen sluiten van fossiele brandstofcentrales voordat betrouwbare alternatieven beschikbaar zijn.
• Strafheffingen op koolstof, op verwarming, autorijden en vliegen, waardoor het dagelijks leven onbetaalbaar wordt.
• Verplichte woningrenovaties, die tienduizenden euro’s kosten voor warmtepompen, isolatie en andere opgelegde upgrades (Renovation Wave Strategy, Europese Commissie).
• Vernietiging van de landbouw, met name de veehouderij, die wordt beschuldigd van methaanuitstoot, hoewel deze uitstoot minimaal is vergeleken met industriële vervuilers.
• Verbod op betaalbare auto’s, waardoor mensen worden gedwongen dure elektrische voertuigen te kopen die afhankelijk zijn van zeldzame aardmetalen uit autoritaire regimes zoals China.

Ondertussen sluiten industrieën of verhuizen ze naar Azië, waar milieuwetten zwakker zijn. Dit proces, bekend als carbon leakage, betekent dat de maatregelen van de EU de wereldwijde uitstoot niet eens verminderen, ze exporteren die slechts naar het buitenland terwijl Europese banen verdwijnen (Europe’s Climate Suicide, Bjorn Lomborg).

De realiteit van energiearmoede

Deze beleidsmaatregelen creëren nu al een energiecrisis. In 2022 en 2023 leden miljoenen Europeanen aan energiearmoede, zij konden hun huizen niet betaalbaar verwarmen (Energy Poverty Observatory, Europese Commissie). In plaats van dit lijden aan te pakken, trekt de EU de strop verder aan en doet alsof subsidies en “klimaatfondsen” de opzettelijk veroorzaakte ellende zullen compenseren.

Een crisis omgezet in een melkkoe

Klimaatbeleid als belastingmiddel

De klimaatagenda van de EU is een financieel verdienmodel. Mechanismen zoals het Emissions Trading System (ETS) en het nieuwe ETS2, dat koolstofprijzen uitbreidt naar gebouwen en transport, zijn ontworpen om miljarden uit de economie te trekken (ETS2 Impact Assessment, Europese Commissie). Dit zijn geen belastingen in naam, maar ze functioneren exact zo, waarbij gewone mensen het hardst getroffen worden.

De EU doet alsof deze inkomsten de armen zullen helpen via het Sociaal Klimaatfonds, maar in werkelijkheid creëren ze nieuwe lagen bureaucratie, inefficiënte herverdeling en eindeloos verspilling (Social Climate Fund Proposal, Europese Commissie).

De profiteurs van de klimaatindustrie

Achter de retoriek schuilt een netwerk van profiteurs:

• Investeringsbanken en vermogensbeheerders, zoals BlackRock, die miljarden verdienen met groene obligaties en ESG-fondsen.
• Multinationale energiebedrijven, die enorme subsidies ontvangen voor onbetrouwbare wind- en zonne-energieprojecten.
• EU-functionarissen en hun families, van wie velen banden hebben met groene lobbybedrijven en adviesbureaus.

Een voorbeeld is Ursula von der Leyen, wier familie gedocumenteerde banden heeft met groene lobby’s en energiebelangen (Von der Leyen family ties to green lobby, Politico). Deze mensen zijn geen milieubeschermers. Ze zijn opportunisten, die klimaathysterie omzetten in rijkdom en macht.

Wopke Hoekstra: de klimaatcommissaris van hypocriete belangen

Een carrière ten dienste van bedrijven, niet burgers

Wopke Hoekstra, benoemd tot EU-klimaatcommissaris in 2023, is het perfecte voorbeeld van hypocrisie in Brussel. Hoekstra bracht een groot deel van zijn carrière door bij McKinsey & Company, een wereldwijd adviesbureau dat berucht is vanwege samenwerking met oliebedrijven, farmaceutische multinationals en autoritaire regimes (How McKinsey Drives the Climate Crisis, The Guardian). McKinsey was diep betrokken bij het adviseren van fossiele bedrijven over het maximaliseren van hun winsten, terwijl ze tegelijkertijd publieke groene imago’s promootten.

Toen Hoekstra later als Nederlands minister van Financiën diende, werd hij bekritiseerd voor het beschermen van grote bedrijven, het tegenwerken van vermogensbelastingen en het bagatelliseren van klimaatproblemen. Nu, als klimaatcommissaris, heeft hij zichzelf heruitgevonden als radicale ecostrijder die agressieve CO₂-reducties en koolstofheffingen doorvoert.

Deze plotselinge ommezwaai roept ernstige vragen op over zijn motieven. Is hij een ware gelovige? Of positioneert hij zich voor een lucratieve toekomst in het klimaat-industriële complex, waar ex-politici fortuinen verdienen aan het beleid dat zij zelf invoerden? Zijn achtergrond wijst op het laatste.

Beleidsmaatregelen waarvan hij zelf geen last zal hebben

Hoekstra’s voorstellen, zoals het uitbreiden van koolstofheffingen op woningverwarming en brandstof, zullen lage- en middeninkomens-Europeanen verwoesten, maar laten rijke elites zoals hijzelf ongemoeid. Hij leeft in luxe, reist met door belastingbetalers betaalde limousines en vliegtuigen en zal nooit de gevolgen van zijn eigen beleid voelen.

Parallellen met het communisme: controle door schaarste

De klimaatideologie van de EU lijkt op het Sovjetcommunisme, waar ideologie belangrijker was dan realiteit:

Communistische systemen	Klimaatagenda van de EU
Gecentraliseerde economische planning	Brussel bepaalt energie-, transport- en landbouwbeleid
Verstikken van particulier initiatief	Vernietiging van boeren, autobezitters en kleine ondernemers
Propaganda en censuur	Klimaatangst in scholen en media
Herverdeling met dwang	Klimaatbelastingen vermomd als herverdeling
Onderdrukking van andersdenkenden	Critici bestempeld als “klimaatontkenners”
Utopische doelen als rechtvaardiging voor armoede	“De planeet redden” als rechtvaardiging voor energiearmoede

In plaats van welvaart te creëren, vernietigt het beleid van de EU deze juist. Betaalbare energie en vrije markten worden vervangen door staatsgestuurde schaarste, waarbij mensen gedwongen worden om te bedelen voor subsidies om te overleven. Dit is economische slavernij, geen milieubescherming.

Maatschappelijk leed veroorzaken

De krankzinnigheid van dit beleid is geen ongeluk. EU-functionarissen lijken te weten wat ze doen:

• Ze weten dat hun maatregelen energiearmoede, banenverlies en inflatie veroorzaken.
• Ze weten dat deze opofferingen de wereldwijde uitstoot niet stoppen, omdat het probleem elders ligt.
• Ze weten dat gewone mensen geen €50.000 elektrische auto’s of €30.000 woningrenovaties kunnen betalen.

Maar ze doen het toch. Voor hen lijkt het te draaien om macht en nalatenschap, niet om menselijk welzijn.

Deze mentaliteit, waarbij het doel de middelen heiligt en gewone burgers als bijkomende schade worden gezien, is zeer dubieus. Het doet denken aan de kille onverschilligheid van vroegere autoritaire regimes, die ook menselijk lijden als noodzakelijke stap zagen op weg naar hun zogenaamde utopie.

Een opgeblazen probleem voor machtswinst

Klimaatverandering bestaat, maar de apocalyptische retoriek van de EU is wetenschappelijk zwaar overdreven:

• CO₂ is geen vervuiler, maar de bouwsteen van leven. Planten nemen het op, het is essentieel voor voedselproductie.
• Het klimaat van de aarde warmt en koelt van nature op en af gedurende eeuwen zonder menselijke invloed (Climate, History and the Modern World, H.H. Lamb).
• IPCC-gegevens tonen geen overtuigende toename van extreme weersomstandigheden, ondanks decennia van stijgende CO₂-uitstoot (IPCC AR6 Report).
• Zelfs als de EU de uitstoot tot nul terugbrengt, worden de wereldwijde CO₂-niveaus bepaald door China, India en de VS.

De klimaatagenda van de EU draait niet om het oplossen van een probleem, maar om het creëren van een crisis die groot genoeg is om permanente staatscontrole, toezicht en belastingheffing te rechtvaardigen.

Conclusie: verwerp de klimaatterreur voordat het te laat is

Het CO₂-reductiedoel van 2040 van de EU is geen nobele poging om het milieu te beschermen. Het is een totalitaire machtsgreep, bedoeld om de middenklasse te verarmen, politieke elites te verrijken en de controle in Brussel te centraliseren.

Europeanen worden gedwongen hun eigen onderdrukking te financieren via eindeloze belastingen, stijgende energieprijzen en technologische dwangmaatregelen die ze niet willen en niet kunnen betalen. Ondertussen zal de planeet nauwelijks merken dat de EU zich opoffert, terwijl de wereldwijde uitstoot elders blijft stijgen.

Dit is geen milieubescherming, dit is klimaatcommunisme, economische sabotage vermomd als morele deugd. Als Europeanen zich nu niet verzetten, zullen ze leven in een continent van dalende welvaart, stijgend autoritarisme en verdwijnende vrijheden.

Bronnen

• Global Carbon Budget 2023, Friedlingstein et al.
• Europe’s Climate Suicide, Bjorn Lomborg
• ETS2 Impact Assessment, Europese Commissie
• Social Climate Fund Proposal, Europese Commissie
• Von der Leyen family ties to green lobby, Politico
• How McKinsey Drives the Climate Crisis, The Guardian
• Renovation Wave Strategy, Europese Commissie
• Energy Poverty Observatory, Europese Commissie
• Climate, History and the Modern World, H.H. Lamb
• The Totalitarian Temptation, Jean-François Revel
• IPCC AR6 Report, Intergovernmental Panel on Climate Change